Tag, Mubarak, aufniemalswiedersehn!
Na een week of drie hangen en wurgen heeft Mubarak de vrijheid gekozen. Wie zou zich niet verlustigen in de weidse vergezichten die zich nu voor het veelgeplaagde Egyptische volk openen: vrijheid, gelijkheid en broederschap zullen we maar zeggen, want dat is sinds de 18^e eeuw de korte samenvatting van de revolutionaire ideologie. Als het meezit, levert het ook nog werk op voor de miljoenen jongeren die dat nu niet hebben. 

De vraag is echter of ze dit ook allemaal zullen krijgen. Ervaringen uit het verleden met revoluties zijn een redelijke garantie dat in de toekomst, min of meer gelijktijdig, vrijheid, gelijkheid en broederschap als sneeuw voor de zon wegsmelten. Denk aan een land als Frankrijk dat, na de criminele en bloedige uitspattingen van hun revolutie, nu nog nauwelijks weet hoe het zichzelf op een democratische manier moet regeren. Denk aan Rusland dat na ruim een halve eeuw criminele en bloedige uitspattingen zich weer in autocratische armen heeft gestort. Denk aan China dat na een halve eeuw van criminele en bloedige uitspattingen, nog steeds een partijdictatuur is. Voor burgers in deze landen valt met de huidige situatie beter te leven dan voorheen, maar fraai is het nog steeds niet; zeker niet als je het afzet tegen wat het heeft gekost om zover te komen. Werk hebben deze revoluties wel opgeleverd, maar vraag niet wat, onder welke arbeidsomstandigheden en tegen welke beloning. 

Optimisten zullen mij nu tegenwerpen: ‘Maar de GloriousRevolution in Engeland dan? Of de Amerikaanse revolutie? Die hebben toch wel geleid tot moderne, vrije, democratisch staten? Het kan dus wel degelijk goed komen!’ Dat is appels met peren vergelijken; in Engeland werd het ene gekroonde hoofd vervangen door twee, maar de staat veranderde er niet door van karakter. In de VS was er sprake van verzet tegen een buitenlandse onderdrukker en niet tegen de bestaande staatsinstellingen, zoals in de eerder genoemde voorbeelden.
Onze eigen opstand tegen Spanje is al helemaal geen vergelijking, want die was bedoeld om bestaande rechten en privileges te handhaven en gewetensvrijheid te bevestigen, de wortel van al onze huidige democratische vrijheden. Bovendien heeft een Revolutie die 80 jaar duurt, meer weg van a slow boatto China. Echte revolutionairen hebben geen geduld. 

Tegen die achtergrond ziet het er dus niet direct rooskleurig uit voor Egypte; zeker niet als het de (moslim)broederschap zou lukken om vrijheid en gelijkheid om zeep te helpen. Maar we weten niet of de Broederschap daartoe in staat is. Uit alle gebabbel en geklets in de media is een feit heel duidelijk geworden: dat we een heleboel dingen niet weten over Egypte. We verwijten de VS uiteraard wel, dat het zo lang heeft samengewerkt met een dictator, maar zelf waren we ook best over hem te spreken, want hij was een stabiele factor in het Midden Oosten. Ok, we beseften wel dat daarvoor enige druk moest worden uitgeoefend, maar ook voor ons telde het resultaat. Verder schijnen onze journalisten en media maar heel minimaal in staat te zijn om onder de oppervlakte te kijken. 

Dit keer lijkt er echter een factor te zijn die misschien een zoveelste reprise van de Franse revolutie kan voorkomen. Het leger heeft zich tijdens de betogingen neutraal opgesteld en zelfs expliciet uitgesproken niet op burgers te willen schieten en heeft hiermee moreel gezag verworven. Mubarak heeft het staatsgezag in handen van de hoogste legerraad gelegd en nu is het de vraag of ze echt zoveel van de VS hebben geleerd dat ze niet alleen in staat zijn om niet te schieten, maar ook om Egypte een meer democratische staatsvorm te bezorgen. Het is wel een voordeel dat ze weten dat het helpt om Amerikaanse adviezen op te volgen, als ze hun voorraad militaire speeltjes op niveau willen houden. Het zou een verademing zijn als na Nasser, Sadat en Mubarak niet opnieuw een generaal zich geïnspireerd voelt om de last van de verantwoordelijkheid op zich te nemen om, als uitverkoren instrument van Allah, zijn loden stempel op de natie te drukken en zijn familie en vrienden blij te maken met de gouden bijvangsten[1]. Egypte heeft in het verleden veel slechts geleerd van Turkije, maar deze keer valt daar misschien iets goeds te leren. 

Een van de allerbelangrijkste punten die meteen aandacht moet krijgen, is de vraag wat te doen met de tonton-macoutes, de stadscommando’s van Mubarak die daar eufemistisch ‘politie’ genoemd worden. Ook tijdens de laatste weken hebben ze (vooral buiten zicht van de camera’s) bewezen dat ze er niet zijn om de burger te beschermen, maar om hem en haar door geweld, opsluiting en marteling te dwingen het bestaande gezag te gehoorzamen, of door omkoping te vriend te houden. Hoeveel levens dit in deze periode nog heeft gekost, zullen we wel nooit weten. Wat we wel kunnen weten is dat de democratisering van Egypte bij voorbaat ten dode is opgeschreven als deze geüniformeerde misdadigers niet aan een heel strakke teugel worden gehouden. Het is in dit geval waarschijnlijk niet verstandig de VS te imiteren, die in een stupide manoeuvre het Iraakse leger ontbonden na de nederlaag van Saddam Hussein. Voor het moreel van de natie en om een burgeroorlog te voorkomen, is ook niet aan te bevelen de bevolking een bijltjesdag of een nacht der lange messen te gunnen tegen de politie. Maar het hogere politiekader moet zeker permanent te grazen worden gestuurd in de woestijn en het lagere kader moet heropgevoed, of misschien zelfs gehersenspoeld worden. Misschien zou een Nederlandse politie trainingsmissie in Egypte veel meer goeds uithalen dan in Afghanistan.

Een politieke samenzwering.
Heeft iemand zich al eens afgevraagd wat de werkelijke politieke sympathieën zijn van de rechters die destijds het Openbaar Ministerie hebben opgedragen om Wilders toch te vervolgen voor discriminatie en het aanzetten tot haat? Trouwens, hoe staat het eigenlijk met de mensen die de aanklacht hebben ingediend en van wie sommigen na de voorgaande komedie nog weer aanvullende klachten hebben voorgelegd aan het Hof. Ik heb het sterke vermoeden dat het allemaal crypto-PW-ers zijn. Het zijn zeker geen leden van die club, want die bestaan niet, maar onzichtbare sympathisanten kunnen overal verstopt zitten. Dat maakt het allemaal zo schimmig en onzeker. 

Wat wel zeker is, is dat de enige die profiteert van deze ondergrondse machinaties Geert Wilders. Zo krijgt hij steeds weer de kans op zijn zeepkist te klimmen om onder het mom van ‘vrijheid van meningsuiting’ zijn wantrouwen in de democratie en zijn afkeer van de rechterlijke macht te spuien. 

Het zal u toch zo langzaamaan wel opgevallen zijn, dat hij niets met democratie heeft? Niet in zijn eigen partij, maar ook niet erbuiten? Als een echte leider is hij ervan overtuigd dat de democratie onze vrijheden niet kan beschermen, maar hij wel. Het is jammer, maar deze opvatting lijkt geen rekening te houden met de lessen van de geschiedenis in de laatste 100 jaar. In deze periode hebben de democratieën zich minstens drie keer moeten verdedigen tegen totalitaire systemen die aangevoerd werden door ‘sterke mannen’ bij wie het woord ‘vrijheid’ in de mond bestorven leek te zijn. Vraag niet wat het gekost heeft maar in alle gevallen zijn de democratieën overeind gebleven. Gelooft hij echt dat het een islamitische dictatuur beter zal vergaan? Kijk eens naar de feiten. Na meer dan 60 jaar is het alle moslimstaten, afzonderlijk of samen, nog niet gelukt een minuscuul democratisch staatje als Israël eronder te krijgen. En welke islamitische dictatuur zou het wel moeten worden? Soennitische of Sjiitische? De ene sekte gunt de andere het licht in de ogen niet en zal alles doen om te voorkomen dat de concurrent te dominant wordt. ‘Je zou kunnen zeggen dat de ergste vijand van een moslim een andere moslim is..

Welnee, Wilders is zelf gesneden uit de stof waarvan je autocraten of dictators maakt. Die types hebben altijd een vijand nodig; niet mensen met wie je van mening kunt verschillen, om die vervolgens gezamenlijk op te lossen, maar mensen met wie je niet eens wilt praten, maar die je alleen wilt demoniseren en uitbannen uit de maatschappij.
Het maakt in principe niet uit of die vijand een Jood (Hitler), een koelak (Stalin), een zwarte (Eugène Terre Blanche), een moslim (Wilders), een ‘kruisvaarder’ (Osama), of een blanke (Mugabe) is. De essentie is dat zij verantwoordelijk kunnen worden gesteld voor alle kwalen van de maatschappij en dat jij als ‘sterke man’ belooft, dat dit kwaad pas echt zal worden bestreden als jij aan de macht komt. Uiteraard altijd in naam van de vrijheid. 

In de context van Wilders valt het op dat hier sprake is van een anti-moslimfundamentalist die het moslimfundamentalisme bestrijdt. Hij beperkt zich voorlopig nog tot het plakken van stickers op voorhoofden, De eerste heeft als opschrift: ‘dit is een moslimfundamentalist’ en de tweede: ‘dit is iemand die al gecapituleerd heeft voor het moslimfundamentalisme’, De derde luidt: ‘wij vechten tegen de overheersing door kopvodden’. Maar, zoals gezegd, dit is voorlopig. Als Wilders eenmaal de mogelijkheid krijgt te bepalen hoe onze vrijheid eruit moet zien, kunnen ook andere middelen worden ingezet. Gelukkig helpen die stickers dan ook meteen.
Kortom, als we Wilders de vrije teugel geven, proberen we de boze geesten met behulp van Beëlzebul uit te drijven[2], of in goed Nederlands, het middel Wilders is erger dan de moslimkwaal. 

Begrijp me goed. De islam als geloof staat vijandig tegenover het christendom, maar dat geldt ook voor (stromingen in) het Hindoeïsme en Boeddhisme en, om niet te vergeten, het fundamentalistische atheïsme van Paul Cliteurcs, Richard Dawkinscs en Stephen Hawkingcs,  Al deze mensen, geloven en stromingen mogen (en moeten) bestreden worden, maar alleen met het woord en (in het uiterste geval) door het zwaard van de overheid als ze gewelddadige argumenten in het publieke debat inbrengen om hun gelijk te bewijzen, zoals bomaanslagen of (verkapte) onderdrukking van andersdenkenden. ‘Sterke mannen’ hebben we daar niet bij nodig; in een echte democratie kunnen we ze juist missen als kiespijn. 

Jelte Huizenga
ChristenUnie raadslid 2006-2010

[1]Laten we onszelf niets wijs maken. Als dit zou gebeuren zullen de VS en wij ons waarschijnlijk toch weer geroepen voelen zo’n nieuw regiem (gekwalificeerde) steun te geven. Voor ons is dat al heel aantrekkelijk omdat we, als het weer fout gaat, met het vingertje naar de VS kunnen wijzen.

[2] Vergelijk Lucas 11:15: Maar enkelen van hen zeiden: ‘Dankzij Beëlzebul, de vorst der demonen, kan hij demonen uitdrijven.’