Het zat Wilders tegen deze week
Hij had zich er zo op verheugd weer eens lekker de slachtofferhoofdrol te kunnen spelen in het ‘politieke proces’ van de eeuw en nu werd hij door het OM afgeserveerd met ,,Zijn uitspraken kunnen voor veel mensen kwetsend zijn en zetten in sommige gevallen zelfs aan tot discriminatie, maar Geert Wilders is daarvoor niet strafbaar”. Dat is toch wel sneu nadat je eerder hebt gekraaid: ,,Ik vind de rechter niks, ik vind de rechtbank niks, ik vind de rechtszaak niks. Maar ik heb me erbij neer te leggen’’. Men beweert nog wel eens van Wilders, dat hij de rechtsstaat om zeep zal helpen, maar dat is sterk overdreven, want de rechtsstaat is geen statisch begrip, waarin wetten onveranderlijk zijn. Zelfs als hij ooit voldoende macht krijgt om wetten te veranderen, betekent dat nog steeds niet dat  Nederland geen rechtsstaat meer zal zijn. In elk geval niet zolang er een onafhankelijke rechterlijke macht is. (Voor een goed begrip: ‘onafhankelijk’ is geen ander woord voor ‘foutloos’). Maar met zijn uitspraak over de rechterlijke macht ondermijnt hij de rechtsstaat wel degelijk.  Dat moet wel haast opzettelijk zijn, want zo langzamerhand kan hij echt wel weten welke invloed zijn oneliners hebben op Henk en Ingrid. 

Maar wat nu? Stel dat het onvoorstelbare gebeurt en de rechtbank spreekt hem vrij.  Waar blijft hij dan met zijn aanvallen op ons rechtssysteem? Geen wonder dat hijzelf eerder deze week met kaakklem en zijn advocaat met de handen in het haar in een dun bevolkte rechtszaal voor zich uit zaten te kijken. ‘Had ik me nu maar niet op mijn zwijgrecht beroepen. Dan had ik de zaken misschien toch subtiel in de richting van mijn veroordeling kunnen sturen. Wat moet ik nu weer verzinnen om duidelijk te maken dat mij recht op vrije meningsuiting wordt ingeperkt?’ 

Gelukkig hadden Wilders en mr Moszkowicz vanaf het begin een plan B achter de hand, een tactiek om een dreigende vrijspraak te voorkomen. Ze konden moeilijk om een veroordeling vragen als het OM dat niet zou doen want, hoewel zo’n uitspraak naadloos in het politieke straatje van Wilders zou passen, er waren ook nadelen aan verbonden. Het leek beter het hele proces tot stilstand te brengen door procedurespaken in de wielen te steken, zodat het niet tot een uitspraak kon komen. Deze tactiek is geslaagd bij de derde poging; de hele zaak moet van voren af aan opnieuw behandeld worden door een andere rechtbank vanwege een technische fout van de rechtbankpresident. Dat geeft Wilders de mogelijkheid om weer maandenlang de vervolgde vrije meningskampioen uit te hangen en denk maar niet dat hij in die tijd veel gebruik zal maken van zijn zwijgrecht.  Door deze zaak in de publieke aandacht te blijven houden kan hij zijn 1,3 miljoen kiezers misschien over het hoofd laten zien, dat hij in Den Haag zaken moet gedogen waarvoor ze toevallig niet op hem gestemd hebben. 

Het zal hem misschien ook  helpen het er nog eens goed in hameren bij iedereen, het OM en de rechterlijke macht incluis, dat de enige mogelijkheid voor een eerlijke rechtspraak in dit land is, dat je rechtspreekt zoals Wilders het wil. Het zal weinigen in de zin komen, dat je blijkbaar in dit land de rechtspraak kunt ontregelen door een dure, gewiekste advocaat in de arm te nemen voor wie een eerlijke uitspraak van secundair belang lijkt te zijn, omdat hij altijd voor goud gaat; als het moet met argumenten, als het niet anders kan met technische en tactische trucs. 

Ondertussen blijft wel de vraag liggen of onbeperkte vrijheid van meningsuiting niet een wapen is dat de gebruiker net zo erg beschadigt als zijn tegenstander. Vanuit Saudi-Arabië werd afgelopen weekeinde gewaarschuwd voor aanslagen in Europa door al-Qaeda. Een reële dreiging, volgens de Saudische oud-generaal Anwar Eshki.  Hij wijst op Arabische zenders als Al- Jazeera en Al-Arabia die met grote regelmaat  olie op het vuur gooien met hun ‘soms hysterische berichtgeving’. Hij zegt ronduit:  ,,Ze brengen allerlei sensationele paniekverhalen over de onderdrukking van moslims in Europa. Dat is een heel slechte ontwikkeling. Deze zenders zouden hun toon moeten matigen.’’  Maar waarom? Kunnen zij geen aanspraak maken op vrijheid van meningsuiting? Als Wilders speelt op de onderbuikgevoelens bij veel niet-moslims, wie wil deze zenders dan het recht ontzeggen hetzelfde te doen bij moslims? Het is toch niet hun schuld, net zo min als die van Wilders, als er straks bebloede moslims en niet-moslims in de vaderlandse straten liggen?

Weten we eigenlijk wel wat goed voor ons is?
Als christenen hebben we vaak en lang gebeden dat er een einde mocht komen aan de communistische dictaturen in de Sovjet-Unie en China. Niet alleen vanwege de harde onderdrukking van geloofsgenoten daar, maar ook vanwege de politiek-militaire dreiging die van die landen uitging in hun streven naar wereldhegemonie. Na 1989 toen de Sovjet-Unie implodeerde en sinds Deng Xiaoping de Chinezen ervan begon te overtuigen dat geld verdienen een nobel streven was, kwam de wereld er heel anders uit te zien; zo anders zelfs, dat een Amerikaanse politiek denker, Francis Fukayama, in een essay (en later een boek) beweerde dat nu het eindpunt van de ideologische evolutie van de mensheid was bereikt en dat de Westerse liberale democratie de uiteindelijke vorm van menselijk bestuur zou worden. 

Misschien komt het nog wel eens zover, maar voorlopig is Rusland nog geen exponent van liberale democratie. Bij lange na niet, maar wel een beoefenaar van het vroege roofkapitalisme in de stijl van Rockefeller cs rond het begin van de 20^e eeuw. Bovendien, sinds de afbraak van het ijzeren gordijn (dat dus toch ergens goed voor was) een prominente exporteur van criminaliteit, waarvan misschien een reëler bedreiging voor onze samenleving uitgaat dan van het vroeger zo gevreesde politieke en militaire systeem. Trouwens, het gebruik van ordinaire politiekmilitair-economische  machtsmiddelen hebben Medvedev en (vooral) Poetin ook niet afgezworen, zoals Georgië, de Ukraïne, sommige Oostzeestaten en Wit-Rusland hebben ondervonden.  Maar, vergeleken bij de Chinese draak lijkt de Russische beer momenteel bijna op een knuffeldier. Veel meer dan vroeger het Sovjetbewind, vind je tegenwoordig de Draak over de hele wereld en hij komt niet met allerlei ideologische smoesjes, maar met geld.

China doet dat veel subtieler dan Rusland; bijvoorbeeld door een helpende hand uit te steken naar kwakkelende eurolanden. China koopt niet alleen de grootste Griekse haven in Piraeus, maar investeert ook fors in het grootste telecombedrijf van het land en in de olijfoliesector. Om de koop af te ronden belooft premier Jiabao voor miljarden aan Griekse staatsleningen op te kopen, die Athene verder aan de straatstenen niet kwijtraakt, ondanks de aantrekkelijke rente. China’s goedgeefsheid is niet beperkt tot Griekenland, want ook Italië, Spanje, Portugal, Turkije en Ierland kunnen rekenen op een helpend duwtje in de rug.

In mijn jeugd werden Nederlanders soms denigrerend ‘Chinezen van het Westen’ genoemd vanwege hun handelsgeest die uitging van het dogma: ‘alleen de zon gaat in het Oosten voor niets op’. Met hetzelfde recht kunnen we de Chinezen nu de ‘Nederlanders van het Oosten’ noemen, want zij hanteren hetzelfde geloofsartikel.  Ze zijn echt niet van plan de voedselbank voor aan lager wal geraakte Europeanen te worden. Bovenop de forse rente op de Griekse schuldpapieren moeten de Grieken, in ruil voor de havendeal, voor vijf miljard aan Chinese schepen te kopen. Zulke overeenkomsten roepen de vraag op of China soms bezig is Europa over te nemen. 

Moet Geert Wilders niet zijn aandacht verleggen van de islam naar China? Hoe ziet de (drie of vier)dubbele agenda van China er eigenlijk uit? Reken maar dat ze die hebben … ze werkten er al mee toen wij nog niet eens een kalender gebruikten.  Moet Europa de Chinezen simpelweg zien als economische overweldigers, of als helpers in nood, of als beide? Moeten we ons onmiddellijk afvragen of onze staatsfinanciën nog wel gezond zijn als de Chinese premier met in zijn kielzog een grote handelsmissie op bezoek komt? Of moeten we er niet teveel achter zoeken en is China vooral uit op de koopjes die momenteel te halen zijn in Europa. Dat doet het elders ook: in Afrika en Zuid-Amerika doet het land allang goede zaken in de bouw en infrastructuur, vaak in ruil voor geld, invloed en grondstoffen – bijvoorkeur alle drie tegelijk. Ook ‘helpt’ China de VS al jaren met het financieren van de torenhoge staatsschuld. 

De belangstelling voor Europa heeft misschien ook nog een andere reden. Investeringen in Europa dragen bij aan de relatieve kracht van de euro ten opzichte van de Amerikaanse dollar en toevallig is de Chinese yuan gekoppeld aan de dollar. Een goedkope dollar betekent een goedkope yuan en dat is een voortreffelijke smeermiddel voor de Chinese economie. Sommige economen vergelijken de Chinese aanpak met het Amerikaanse Marshallplan dat na de Tweede Wereldoorlog Europa weer op de been moest helpen. Zonder die hulp hadden we het misschien niet gered, maar die hulp werd niet alleen uit puur altruïsme gegeven.

Als je zo oppervlakkig de zaken bekijkt dan heeft China zich de mores van de vrije markt snel eigen gemaakt en hoeven we ons er niet druk over te maken of China erop uit is dat de proletariërs van alle landen zich gaan verenigen. Integendeel, hun grote angst (en ons belang) is dat de eigen proletariërs zich gaan verenigen en om loonsverhoging en vrijheid van meningsuiting gaan vragen. 

Hebben we hiervoor gebeden? Uiteraard zijn we blij met de grotere vrijheid die christenen en anderen in die landen hebben gekregen, maar zijn we dat ook met de bijkomende verschijnselen? Of is ons gebed pas verhoord als deze staten duplicaten zijn geworden van onze westerse samenleving? Of beseffen we dat er genoeg onvolkomenheden zijn in zowel de westerse als niet-westerse samenlevingen waarvoor gebeden moet worden?

De vuurspuwende draak
De globaal opererende kapitalistische draak met zijn diepe geldzakken kan echter zomaar veranderen in een vuurspuwend monster. Bijvoorbeeld voor Noorwegen, als een Nobelcomité de euvele moed heeft de  Chinese dissident Liu Xiaobo de Nobelprijs voor de vrede toe te kennen, terwijl China nog wel zo gewaarschuwd had om dat niet te doen. Of, als de Japanse marine een Chinese vissersboot opbrengt die een marinevaartuig heeft geramd, of als de draak de VN ervan op de hoogte stelt dat hij in de Zuid-Chinese zee geen 3-mijls, 12-mijls of 200-mijls zone hanteert, maar de hele 3.500.000 km2 als zijn exclusieve eigendom beschouwt, met voorbijgaan van de aanspraken van Taiwan, de Filippijnen, Maleisië, Brunei, Indonesië, Singapore, Thailand, Cambodja en Vietnam  . Maar hier blijft het niet bij; aan de andere kant van het land heeft China ook nog territoriale conflicten met Bhutan, Rusland en India. 

En ook binnen het land zelf kun je nog altijd behoorlijk geschroeid worden, zoals deze week weer duidelijk werd toen christenen plotseling werd verboden deel te nemen aan de Lausanne-conferentie in Kaapstad, of toen een twintigtal dissidenten, die plannen maakten om een feestje te bouwen ter ere van de gevangen zittende Nobelprijswinnaar, meteen werden opgepakt om hem en grote aantallen andere gewetensgevangenen gezelschap te gaan houden in de Chinese Gulag. 

In de Chinese cultuur wordt de draak gezien als een symbool van wijsheid, kracht en geluk. In tegenstelling tot ons westerse begrip van draken zijn de oosterse varianten eerder welwillend en vriendelijk. Hoewel, hoe wijs, welwillend en vriendelijk is de draak, als hij in een primaire reactie, met een woeste klap met zijn staart twintig mensen in de gevangenis slingert, die daardoor in de toekomst misschien ook voor een Nobelprijs in aanmerking kunnen komen? In China vliegt de draak tussen de wolken en in veel afbeeldingen zien we hem spelen met een vlammende parel. Volgens een legende krijgt hij zijn macht van de parel waardoor hij in staat is naar de hemel op te stijgen. Je weet het maar nooit met Chinezen; misschien zien ze onze wereld wel als die vlammende parel. 

Jelte Huizenga
ChristenUnie raadslid 2006-2010