Dus toch schoothondjes
Gelukkig gaven de paasdagen meneer De Roon wat extra tijd om zich te herstellen van een schokkende uitspraak van zijn partijleider. In de loop van vorige week kon hij daarom verklaren, zonder in tranen uit te barsten, dat zijn Almeerse PVV (natuurlijk) het standpunt van de landelijke partij deelt, dat het hoofddoekjesverbod niet absoluut is. Hij maakt het echter te bont, als hij vervolgens ook nog beweert dat dit voor hem nooit het geval is geweest. De indruk dat dit wel een breekpunt was, berust volgens hem op een misverstand dat is ontstaan door toedoen van de media. De media lieten dat niet op zich zitten en Omroep Flevoland toonde aan de hand van citaten uit de goedgekeurde verslagen van de coalitiebesprekingen, dat zijn bewering niet in overeenstemming is met de feiten. Toch merkwaardig dat De Roon die deze gesprekken zelf heeft geleid, zich dat niet meer herinnerde. Dat is vervelend, want zoiets schaadt de geloofwaardigheid van de PVV. Niet alleen door de luchthartige manier van omgaan met de waarheid, maar ook omdat het vragen oproept over de bekwaamheid van De Roon in het politieke zwarte pietenspel. Met deze kaarten in de hand, had hij zich nooit met de zwarte piet mogen laten opzadelen, zoals nu het geval was. Dat hij vervolgens, zonder te wachten op een uitnodiging, aanbiedt om weer mee te doen met de coalitiebesprekingen zal hem geen punten opleveren voor de nominatie van meest gehaaide politicus van 2010. 

Al dit gemanoeuvreer van de PVV zou de indruk kunnen geven dat de partij toch niet zo vastgebakken zit in de anti-islamhouding als iedereen, inclusief haar achterban, denkt.
Het is dan verfrissend om in een met publiek en pers gevulde Groene kamer, de heer Van Dijk van de PVV, hardnekkig oppositie te horen voeren tegen een kredietaanvraag voor het bouw- en woonrijp maken van een plangebied, waar ’s Heeren Loo een woonzorghuis wil vestigen. Hij verwijt het college onvolledige informatie te hebben verstrekt aan de raad, want het zou hier namelijk niet gaan om zomaar een zorginstelling, maar om een  verzorgingshuis op islamitische grondslag.  Door een inspreker namens ’s Heerenloo werd dit overigens ontkend, hoewel moslimkinderen wel tot de doelgroep behoren. Van Dijk bleef zich echter vastklampen aan berichten die hij hierover in de pers had gelezen, zonder te bedenken dat hier sprake zou kunnen zijn van een misverstand dat is ontstaan door toedoen van de media. De PVV kreeg van meerdere kanten te horen dat dit niet van belang was, omdat dit niet het onderwerp van bespreking was. Het gaat alleen om een gewone kredietaanvraag voor bouwrijp maken en wat er komt is niet onze zaak.
Ik denk dat dit te kort door de bocht was. Ik vermoed bijvoorbeeld dat de ChristenUnie vergelijkbare bezwaren zou hebben als het niet om een woonzorghuis ging, maar om een luxe bordeel, terwijl de PVV daar misschien geen moeite mee zou hebben. De essentie van de zaak is dus niet, dat een kredietaanvraag en wat ermee gedaan gaat worden niets met elkaar te maken hebben. De echte kern van het probleem is, dat de PVV blijkbaar Almeerse kinderen die behoren tot de doelgroep van het woonzorghuis van die zorgverlening wil uitsluiten omdat ze een bepaalde religie aanhangen. Daarmee vraagt de PVV om een overheidsbesluit dat even ongrondwettig is als het hijabverbod.

Controversieel of niet
Deze vraag leverde donderdagavond een fel plenair debat op, aan de hand van een motie die was ingediend door de club van 3x3 + TON. ( Het zal mijn leeftijd zijn, maar deze nieuwe combinatie riep bij mij associaties op met de beruchte Bende van Vier in het post-Mao tijdperk in China). Deze politieke wiskundige formule (B4=(3x3)+ TON) stelde voor een aantal onderwerpen controversieel te verklaren en dus niet te behandelen zolang de coalitieonderhandelingen nog niet afgerond zijn.
Hierin hebben ze zich laten inspireren door de Haagse gewoonte om bepaalde onderwerpen niet meer te behandelen, in afwachting van de verkiezingsuitslag voor de Tweede Kamer. Er is echter geen enkele reden om zoiets te doen als de verkiezingsuitslag al bekend is en de nieuwe Kamer of Raad geïnstalleerd is. Dat is dan namelijk de volksvertegenwoordiging die bevoegd is besluiten te nemen over ingediende voorstellen. De vraag of er al een nieuw Kabinet of College is geformeerd, of dat de regering demissionair is, is dan van secundair belang. Meerdere partijen vielen daarom over het gebruik van de term ‘controversieel’ in onze situatie. Dit is de raad die we de komende vier jaren zullen houden en die is heel goed in staat zelf beslissingen te nemen over alle onderwerpen die aangedragen worden, zelfs om te beslissen dat hij ergens (nog) geen besluit over wil nemen. Het lijkt allemaal relatief simpel, maar het bleek dat een politieke controverse over controversionaliteit heel veel gespreksstof kan leveren. 

Aanvullend vond B4 dat ze nog een belangrijk argument hadden in de omstandigheid dat twee demissionaire wethouders tegelijk ook raadsleden zijn en dus hun eigen beleid zouden moeten controleren. Zij verwachtten dat dit tot belangenconflicten kan leiden.
Toch duurde het bijna tot het einde van het debat, voor de heer Mulckhuijse (SP) de gelegenheid kreeg de nuchtere opmerking te plaatsen, dat het probleem van de dubbele petten helemaal niet bestaat. Het is immers gebruikelijk dat raadsleden die persoonlijk betrokken zijn bij bepaalde onderwerpen de raadzaal verlaten bij stemmingen over dat onderwerp. Eerder op dezelfde avond was dit ook al gebeurd bij een stemming. Hij kwalificeerde daarom de motie als een sympathiek voorstel waar niet goed over was nagedacht.
Het eind van het liedje was, dat B4 de motie introk, maar toezegde dat ze een suggestie van de heer van Dijk van de PVV wilden overnemen. Dit leek een beetje op knuffelen met de PVV, want de heer Van Dijk had, als veel andere sprekers, alleen voorgesteld om gewoon per dossier dat langskomt te bepalen of het als controversieel moet worden gezien. Het idee om aan de hand van een lijst van onderwerpen vooraf te kiezen wat controversieel is, was hem toen door meneer Pet aangereikt. Waarschijnlijk overdonderd door zoveel vriendelijkheid van de kant van een uitgesproken vijand van de PVV, was meneer Van Dijk akkoord gegaan met deze omdraaiing van wat hij had voorgesteld. Door B4 werd dit nu aangegrepen om voor de volgende week een raadsvoorstel aan te kondigen, gebaseerd op het ‘voorstel voor een lijst van de PVV’.

Spraakverwarring
Vrijdag was ik aanwezig op een symposium in Amersfoort, georganiseerd door het Wetenschappelijk Instituut van de ChristenUnie, de Evangelische Hogeschool en CV Koers. Het onderwerp was ‘Politiek en populisme’. De heren Schutte en Van Bekkum gaven gedegen inleidingen op het fenomeen populisme in de politiek, maar het was vooral de derde spreker die voor mij een eyeopener was. Dit was namelijk de heer Koops, gemeenteraadslid voor de Spakenburgse Vrijheids Partij. Deze partij is voor zover ik weet geen franchisenemer van Geert Wilders, maar lijkt in alle opzichten een christelijke versie van de PVV te zijn, in elk geval op het onderwerp islam. 

Het geeft een gevoel van vervreemding als je Bijbelse noties hoort die zo verschillend worden ingevuld. Het begrip naastenliefde betekent volgens de heer Koops bijvoorbeeld dat je het bouwen van moskeeën verbiedt, geen islamitisch onderwijs toestaat en geen hoofddoekjes, laat staan burka’s tolereert. Dit lijkt wel enigszins op het theocratische beginsel van de SGP, maar dan exclusief gericht tegen de islam. Met de uitspraak van de Heer Jezus dat onkruid en graan samen moeten opgroeien tot de oogst voordat ze van elkaar gescheiden worden, kan hij blijkbaar niet veel. Zelfs niet met de heel praktische waarschuwing die Hij daaraan verbindt, dat je daar niet aan moet beginnen omdat je, samen met het onkruid, ook het koren zou kunnen lostrekken. Bij de ChristenUnie bijvoorbeeld geeft hetzelfde begrip naastenliefde aanleiding om een ander de vrijheden te gunnen die je zelf ook hebt. 

De heer Koops heeft gelijk dat de islam een totalitaire religie is, met een sterke drang naar wereldheerschappij en dat christelijke minderheden in moslimlanden onderdrukt of zelfs actief vervolgd worden. Hij verwijt daarom alle partijen, ook de christelijke, en in hun verlengde meteen ook de christelijke kerken, dat ze zich niet teweer stellen tegen de groeiende invloed van de islam. Hij heeft ook gelijk dat de islam zowel een godsdienst als een politieke ideologie is. Hij vergist zich echter als hij maar één mogelijkheid ziet om dat te weerstaan: het staatsgeweld. Als je zo redeneert, legitimeer je immers in beginsel alle overheidsbemoeienis met godsdienstige opvattingen. Tegelijk maak je het onmogelijk voor christenen en anderen om op een gelijkwaardige en respectvolle manier met moslims om te gaan, want ze zijn dan immers staatsgevaarlijk! Het wordt dan ook buitengewoon moeilijk om door een open en respectvolle uitwisseling van meningen moslims ervan te overtuigen, dat ze een onware godsdienst en/of een ondemocratische politieke ideologie aanhangen. 

Het beroep op de onderdrukking van niet-moslims in de islamitische wereld verliest bovendien alle morele rechtvaardiging, als wij ons op dezelfde manier zouden gedragen en onze moslims niet zouden behandelen als gelijkberechtigde burgers van het Koninkrijk der Nederlanden. Eerlijk gezegd denk ik, dat de radicaliteit van de Heer Jezus, waar de heer Koops graag over spreekt, eerder inhoudt dat ik me als christen liever moet laten onderdrukken, dan dat ik dat zelf ga doen.

Herdenking!
Vanaf 3 april 1940 vermoordde de Sovjet-Russische NKVD in de bossen bij Katyn een admiraal, twee generaals, 24 kolonels, 79 luitenant-kolonels, 258 majoors, 654 kapiteins, 17 marine kapiteins, 3420 onderofficieren, zeven kapelaans, drie grootgrondbezitters, een prins, 43 ambtenaren, 85 soldaten en 131 vluchtelingen. Onder de slachtoffers bevonden zich 20 professoren, 300 medici, enkele honderden advocaten, ingenieurs en leraren, en meer dan 100 schrijvers en journalisten, evenals ongeveer 200 piloten. Dit was niet de hele oogst. In deze periode werden tenminste 22.436 krijgsgevangenen en anderen geëxecuteerd. Wat zij gemeenschappelijk hadden was dat zij Polen waren die na de verraderlijke aanval van de Sovjet-Unie op Polen, ondanks het wederzijdse non-agressiepact, in gevangenschap waren geraakt. Wat ze verder gemeenschappelijk hadden was, dat ze na meerdere professioneel door de NKVD uitgevoerde selectieprocedures waren geclassificeerd als  ‘verbeten en niet tot compromissen geneigde vijanden van de Sovjet regering’ en daarom niet passend in het concept voor het naoorlogse Polen dat Stalin voor ogen stond. 

Na decennia van Sovjet-Russische ontkenning en pogingen om deze wandaden onder het tapijt van nazi-misdaden te vegen en medeplichtig zwijgen van de westerse regeringen, erkende Gorbachev de verantwoordelijkheid van de USSR op 13 april 1990, 47 jaren na de ontdekking van de massagraven. Maar ook de Russische regering heeft naderhand de massamoorden van Katyn nog steeds niet erkend als oorlogsmisdaad. Dat is mede een reden waarom de president van Polen niet aanwezig wilde zijn bij de eerste gemeenschappelijke Pools-Russische herdenking door premier Tusk van Polen en premier Putin van Rusland op 7 april jongstleden. 

Afgelopen zaterdag kwamen Lech Kaczynski, de president van Polen en zijn vrouw om het leven, samen met een delegatie van bijna 100 hoogwaardigheidsbekleders en andere prominenten uit de Poolse samenleving, op weg naar een puur Poolse Katynherdenking. Opnieuw lijkt het alsof Polen onthoofd wordt. Het gezegde, dat wie zijn geschiedenis vergeet, gedoemd is die te herhalen, blijkt niet de hele werkelijkheid te dekken. Zelfs als die geschiedenis onuitwisbaar in het geheugen gebrand staat, biedt dit geen garantie voor de toekomst. 

Het is niet zo moeilijk te begrijpen waarom Polen huilt. 

Jelte Huizenga
ChristenUnie raadslid 2006-2010