U herinnert zich ongetwijfeld nog, dat een paar weken geleden de algemene afwijzing van het hoofddoekjesverbod voor meneer De Roon aanleiding was om de handdoek in de ring te gooien. Een vergelijkbare situatie voor wat betreft het hoofddoekje deed zich voor in Den Haag, waar de PVV zelfs sterk de indruk gaf dat ze zich eerder zou inspannen om een toekomstig college de kop gek te maken, dan om zelf (mee) te regeren. 

Maar nu verrast meneer Wilders het land opeens met de uitspraak, dat het hoofddoekjesverbod helemaal geen breekpunt voor hem is. Kijk, dat is nu het voordeel van een eenhoofdig leiderschap van een democratisch georganiseerde partij met maar één lid. De lijnen zijn heel kort en je hoeft niet steeds een achterban te consulteren als je van mening wilt veranderen. Hoe die achterban, in dit geval vooral De Roon en consorten, het zal opvatten dat hun trekpaard ineens achteruit trapt, moeten we nog even afwachten. Ik kan me echter voorstellen dat ze het gevoel krijgen door een dilemma op de horens te worden genomen. Welke kant moeten we nu op? Als we de Grote Roerganger niet volgen, lijkt het of de PVV zelf niet meer weet wat ze wil. Als we hem wel volgen roept iedereen: “zie je wel, schoothondjes van Wilders!” en krijgen we van alle kanten de kreet ‘kiezersbedrog’ naar ons hoofd geslingerd, want die hoofddoekjes waren bepaald geen bijzaak in onze verkiezingscampagne. 

Maar wat verandert er nu echt door deze draai van meneer Wilders? Weinig, volgens mij. Het intrekken van de hoofddoekjesukase is alleen maar een doekje voor het bloeden. Je kunt het ook geen concessie noemen waar anderen iets tegenover moeten stellen, want een voorstel dat in strijd is met de wet kun je niet als ruilobject presenteren. Als het nu nog zou betekenen, dat de PVV ineens een menselijker opstelling kiest tegenover allochtonen? Ik denk van niet, als ik kijk naar de eerste vragen die de PVV hier aan het college heeft gesteld over ‘multicultureel hobbyisme’. Met deze beschuldiging zet ze een serieuze aanval in op een borduurclubje van autochtone en allochtone vrouwen die een subsidie krijgt van 1450 €. De verontwaardiging spat eraf: “deelt u de mening dat het onwenselijk is dat geld dat door alle belastingbetalers in Almere moet worden opgebracht, als subsidie wordt uitgekeerd aan een multicultureel hobbyproject waaraan slechts twintig inwoners van Almere deelnemen?”
Dit zinnetje kan bijna als sjabloon worden gebruikt voor hele series schriftelijke vragen die de PVV in de toekomst aan het college kan stellen. Het lijkt me bijvoorbeeld logisch, dat straks soortgelijke vragen zullen worden gesteld over wijkbudgetten, want onze wijken hebben een multiculturele inslag en als ze daar gezamenlijk iets op touw zetten is dat vast ook ‘multicultureel hobbyisme’ en dus ongewenst. Bovendien kan de PVV al dat geld beter gebruiken om stadscommando’s in te huren, te beginnen met een eerste peloton dat kan worden ingezet als persoonlijke beveiliging van meneer Huis. Het loopt toch de spuigaten uit, dat deze politicus zich niet op straat kan begeven zonder door een pestjochie bespuwd te worden en geen restaurant kan bezoeken voor een etentje met zijn fractie, zonder daar onder bedreiging met geweld van zijn kostbaarheden te worden verlost? 

Maar, stel dat meneer De Roon het risico van ongeloofwaardigheid durft te nemen en wel naar his master’s voice luistert, is de PVV daarmee in Almere Koalitionsfähig geworden? Dat valt nog maar te bezien, want zijn andere prioriteiten, veiligheid en lastenverlichting, ogen dan wel onschuldig, maar de invulling ervan is ook nogal extreem. Maar goed, daar valt misschien over te praten, als het op serieus onderhandelen aankomt. Reken er maar op, dat partijen die de indruk hebben dat de PVV toch wel graag wil meeregeren, meneer De Roon zullen helpen zijn opzichtige populistische kleren uit te trekken. Hij zal echt over de brug moeten komen als hij zich bij de ’politieke elite’ van Almere wil aansluiten. 

Over standvastigheid gesproken. De club van 3 x 3 kan er ook niet van beschuldigd worden. Eerst willen ze niet met de informateur een verdiepingsslag maken in een tweede gespreksronde. Mevrouw Cocky Kuiper legde uit dat in die voortgezette medewerking een gevaar voor het dualisme in de raad schuilt. Volgens haar kun je niet eerst een inbreng in het collegeprogramma hebben en dan later, als je toch in de oppositie terechtkomt, er verzet tegen bieden. Ik heb er al eens vaker op geattendeerd dat het begrip ‘dualisme’ soms merkwaardig wordt opgevat. Zitten we alleen maar in de politiek om op toerbeurt de baas te kunnen spelen of overal tegen te zijn? Of is de politiek bedoeld om zoveel mogelijk ten goede van de gemeenschap te bereiken? Daar mag je ook als potentiële oppositiepartij toch gerust een bijdrage aan leveren?
Als er dan eenmaal een regeringsprogramma is, moet het dualisme helpen om een regering, cq college bij die les te houden en daarbinnen bewijst een oppositie haar nut als ze dit besef niet alleen bij de regering, maar ook bij de regeringspartijen in stand weet te houden. Gelukkig heeft 3 x 3 zich bedacht en besloten toch maar weer met de heer Andersson te gaan praten, maar alleen over hun vijf gezamenlijke hoofdthema's: onderwijs, economie, duurzaamheid, wonen en bestuurstijl. Maar goed, het is een begin. Het valt me wel op dat in dit rijtje de thema’s veiligheid en lastenverlichting niet voorkomen. Blijkbaar hebben ze geen behoefte aan een peloton stadscommando’s voor meneer Huis.

Jelte Huizenga
ChristenUnie raadslid 2006-2010