Oef! Dat ging gelukkig net goed!
Zelfs het duo zwaargewichten, de premiers Rutte en Leterme, is er niet in geslaagd het WK voetballen naar de Bene(lux) te krijgen. In een eerdere versie van dit stukje had ik me afgevraagd waarom Wladimir Poetin wel naar me geluisterd had door niet naar Zürich te gaan om een knieval voor de FIFA te maken en Rutte niet. Achteraf is het me duidelijk geworden. Poetin vertrouwde op de kracht van zijn $rgumenten, maar hield wel een vliegtuig bij de hand om snel ter plekke in Zürich een persconferentie te kunnen geven. Gelukkig pakte onze premier het verlies sportief op; In een eerste reactie zei Rutte dat Nederland en België zich nergens voor hoeven te schamen. ‘We hebben ons geweldig gepresenteerd, ik ben daar echt trots op. Maar als je voor iets groots wil gaan, moet je ook het risico incalculeren dat je verliest. Dat hoort er bij.’

Ik hoop maar dat hij dit voor de media heeft gezegd en het niet echt meent, want de regeringsleider van een soevereine staat zou zich dood moeten schamen om voor een stelletje bobo’s op de knieën te gaan en te bedelen of hij alsjeblieft hun petjebalconcours mag financieren. Hij mag blij zijn dat hij er zo van afgekomen is en nu in elk geval tot 2018 de tijd heeft om met de volksvertegenwoordiging te overleggen of wij zulke uitspattingen wel in ons land willen. Als we onverhoopt dan toch zouden besluiten ons hoofd weer in de strop te steken voor 2026 of 2030, kunnen we misschien een deal sluiten met Qatar om hun overtollige voetbalstadions voor een prikkie over te nemen na 2022.

Toch wel grappig trouwens, dat de als winnaars gedoodverfde Britten, ondanks de aanwezigheid van premier Cameron, nog niet eens door de eerste ronde kwamen. Daar werden ze eens goed op hun plaats gezet. Je moet echt niet denken dat persvrijheid betekent dat je zomaar van alles kunt zeggen, ook al is het waar. Als je met alle geweld een WK voetbal wilt, moet je soms even op je tong bijten tot je de nominatie op zak hebt. Daarna mag je van alles beweren over de $rgumenten die beslissend zijn geweest voor de keuze van de FIFA. Ik heb er overigens alle vertrouwen in dat de Engelse media na deze nederlaag zich daarover ook nog wel zullen buigen.

Misschien kun je (sommige) FIFA-leden wel beschuldigen van corruptie, maar niet van domheid. Hun keuze voor Rusland en Qatar maakt duidelijk dat stabiliteit en beperkte volksinvloed op overheidsbesluiten wel degelijk pluspunten zijn in hun ogen. Dat Nederland en België in die race zijn afgevallen is dus ook niet zo vreemd. Denk maar niet dat de FIFA niet heeft geregistreerd dat in het Nederlandse parlement twijfels de kop opsteken, of wij onze soevereine rechten wel willen opschorten voor de voetbalpeetvaders. Bovendien zullen ze zich ook hebben afgevraagd of België nog wel zal bestaan in 2018 en, als dat niet zo zou zijn, wat komt dan terecht van al die mooie beloften?

Er kan nu nog maar een ding fout gaan.  Volgens de advocate van een geschorste FIFA-official kan het toewijzen van de organisatie van het WK voetbal van 2018 en 2022 ongeldig zijn: ,,Er bestaat het risico dat de WK-verkiezing nietig moet worden verklaard, wanneer wij de juridische procedures volgen en het sporttribunaal CAS uiteindelijk de schorsing opheft''. Hopelijk kan de FIFA haar argumenten weerleggen met tegen$rgumenten, want je moet er niet aan denken, dat we dit nog eens moeten meemaken.

Tot slot; ik heb helemaal geen pittige one-liners over het WK gehoord van de eenmanspartij Wilders. Ik vermoed dat hij tegenover zijn achterban, waaronder ongetwijfeld veel supporters van het Nederlandse elftal, niet wil bekennen, dat het een pak van zijn hart is, dat wij al die allochtone voetballiefhebbers niet hoeven te ontvangen, want je weet maar nooit hoeveel er vervolgens hier blijven hangen. 

Almeers goud
In de tachtiger jaren van de vorige eeuw had ik op het arbeidsbureau een enorme poster hangen, als stimulans voor werklozen die we niet meteen aan de slag konden helpen. Die poster had wel iets weg van bijgaand plaatje, maar dan helemaal geel van de bloemen. Volgens die poster zat er goud in de grond van Almere. Dat was niet aan dovemansoren gezegd en elke zaterdag kon je mij, samen met een groepje ingeschrevenen bij het arbeidsbureau, met schepjes en emmertjes bezig zien in de klei of het opgespoten zand om mijn deel van dat goud op te graven. Na ongeveer twintig jaar heb ik het voor gezien gehouden. De mensen met wie ik was begonnen hadden allemaal allang werk gevonden en ik voelde de gedachte opkomen dat het misschien wel ‘kan in Almere’, zoals ons voortdurend werd ingeprent, maar dat ‘kunnen’ net zo min een garantie is voor de toekomst als de aandelenkoersen van gisteren. Toch bleef de teleurstelling aan mijn ziel knagen. Had ik die poster wel goed geïnterpreteerd? Had ik wel op de goede plaatsen gezocht? Had ik misschien toch moeten investeren in een metaaldetector, of had ik beter aandelen in de Staatsloterij kunnen kopen.

Nu ineens, dertig jaar later, vallen de schellen van mijn ogen. Het is geen géél goud dat verborgen ligt in de Almeerse grond, maar groen goud dat hier groeit! Op 20 november wist Almere Vandaag trots te melden dat onze stad de andere gemeenten in de provincie ver achter zich laat in de productie van het groene goud: “De piek van hennepplantages ligt absoluut in Almere. Daar is de hennepkweek zeer goed georganiseerd en de laatste tijd is de sfeer ook ontzettend verhard. Wil je niet meewerken? Dan word je kind bedreigd of mishandeld. Dat soort taferelen kwamen we tot voor kort niet of nauwelijks tegen. Er zitten grote criminelen en zelfs hele organisaties achter de wietteelt. Het is een zeer lucratieve business. De telers noemen het niet voor niets het groene goud.''

Dat was het dus. Ik had niet moeten gaan graven, maar tuinieren als ik rijk had willen worden. Het kon dus wel in Almere, rijk worden, alleen ik begreep niet hoe. 

Misschien moeten we ook eens afstappen van het ‘gedogen’ van wietgebruik. Om bij de medische metafoor te blijven; gedogen is net zo iets als een aspirientje nemen als je koorts hebt. Het verlaagt de temperatuur enigszins, maar als er geen sterkere medicijnen worden ingezet, blijft de onderliggende kwaal voortwoekeren en die kan de patiënt fataal worden. 

Wie zal mij beschermen?
Ik vrees dat het niets wordt met die stadscommando’s van de PVV. De een steekt de naam alleen al als een graat in de keel, vanwege de agressieve of ‘heftige’ ondertoon. De ander heeft geen behoefte aan ‘overbewapende parkeerwachten’. Een derde voelt nog de rillingen over de rug lopen, als hij terugdenkt aan ‘mariniers die de Dam schoonveegden’. Voorstanders echter denken dat door duidelijk zichtbaar over straat te lopen, de stadscommando's het onveiligheidsgevoel bij Almeerders zullen wegnemen[1]. Ook de tegenstanders van het PVV-voorstel willen best een tandje meer op het gebied van veiligheid, maar ze zoeken het dan vooral in het samenvoegen van de verschillende veiligheidsfuncties die er al zijn; milieuambtenaren, parkeer- en stadswachten met misschien een klein plusje in de vorm van boktorbrigadiers. Maarten Woltering heeft treffend weergegeven dat het nog moeite zal kosten om die functie goed in en aan te kleden. Ik moet eerlijk bekennen, als ik er zo naar kijk, dat er nauwelijks iets aantrekkelijks uit kan voortkomen. Wat een deprimerend gedoe! Het zal de criminaliteit waarschijnlijk geen goed doen en het zal geen toerist lokken naar Almere om zich te vergapen aan deze functionarissen.

Gelukkig kondigde wethouder Arno Visser vorige week aan dat de burgemeester binnenkort met een plan komt om de toezichthouders in de stad anders te organiseren. En gisteravond besloot de raad toch maar niet de PVV haar zin te geven. Dat betekent dat de hele boel weer open ligt en dat de stem van de burger op dit punt weer gehoord kan worden.

Deze burger stelt daarom voor het volledig over een andere boeg te gooien. Ik stel voor al die functies, inclusief de Aziatische boktorbrigade, op een creatieve manier in een ‘totaal nieuw, maar beproefd concept’[2], onder te brengen. Mij staat een vendel stadsdragonders voor ogen met een uitmonstering zoals op het bijgaande plaatje, maar dan wel voorzien van een lans, omdat je daarmee zo handig papier of ander zwerfvuil aan het staal kunt rijgen.

De voordelen van zo’n vendel zijn evident; maar ik noem er toch een paar. Een boktorbrigadier met een bierbuik is op een paard nog altijd sneller dan een vluchtende boktor of crimineel. Paarden vreten geen fossiele brandstoffen maar recyclebare haver en misschien kunnen we ze zelfs laten grazen in de wietplantages. Hoewel hun uitstoot niet geheel CO2-vrij is, zijn hun vijgen buitengewoon aantrekkelijk voor stadsmussen. Stadsdragonders zijn al op grote afstand zichtbaar en intimiderend en daar kunnen we ook nog op een andere manier gebruik van maken. Bedenk eens wat de toeristische meerwaarde is, om enkele dragonders op de Grote Markt of op het Stadhuisplein te laten patrouilleren. We kunnen het effect nog verhogen door het hele vendel (ca. 150 m/v) in het Almeerse toeristenseizoen een keer per dag, om 11.15[3] uur, in zijn geheel een charge te laten uitvoeren. Wat een kleurrijk schouwspel zal dat zijn als de dragonders zich in rijen van vier opstellen voor Utopolis, om vandaar langzaam in beweging komen. Eerst in stap, dan in draf en uiteindelijk in volle galop denderen de paarden, vonken slaand met hun hoeven door de Diagonaal naar beneden het Stadhuisplein op, luidkeels aangevuurd door hun joelende dragonders, zwaaiend met hun sabels. Dat moet toch kunnen in Almere?

We kunnen zelfs nog wel iets dichter tegen de historische dragonders aanschurken. Vroeger werden onwelgevallige minderheden, zoals Hugenoten in Frankrijk onder hun Zonnekoning, of Afgescheidenen in Nederland onder Willem I, onder druk gezet door inkwartiering van dragonders. Dat zouden we nu ook weer kunnen doen; bij (al dan niet allochtone) lastpakken die we opgepakt hebben, kwartieren we gewoon een paar dragonders in om ze op het rechte pad te houden.

Jelte Huizenga
ChristenUnie raadslid 2006-2010 

[1] Wat zijn wij toch een apart volkje! In de meeste landen op deze aardbol neemt het gevoel van onveiligheid evenredig toe met de toename van het aantal uniformen op straat.

[2] U begrijpt natuurlijk, dat deze kwalificaties opzettelijk gekozen zijn om zowel het progressieve, als het conservatieve deel van het electoraat voor het idee te winnen.

[3] Liefhebbers van geschiedenis hebben natuurlijk meteen door, dat deze ceremonie tegelijk een eerbetoon vormt voor de beroemde Charge van de Lichte Brigade, bij Balaclava in de Krim, op 25 oktober 1854 rond 11.15 uur.