De rattenvanger van Den Haag,
Onder deskundigen wordt nog steeds getwist over de vraag of de Rattenvanger van Hamelen met zijn zoet gefluit Hamelen destijds inderdaad van de ratten heeft verlost en vervolgens de kinderen in een grot heeft opgesloten, of dat dit alleen maar het product is van een oververhitte middeleeuwse fantasie. Recente gebeurtenissen lijken echter de geloofwaardigheid van deze sage te versterken. In Den Haag heeft men namelijk een fluitspeler die er daadwerkelijk in is geslaagd een aantal ratten achter zich aan te krijgen om ze in zijn fractie op te sluiten.
Helaas komen we er nu proefondervindelijk ook achter, dat de echte kunst niet ligt in het vangen van ratten, maar om ze weer kwijt te raken. 

Het lijkt erop dat de heer Wilders tegen iemand is opgelopen die in hardheid en brutaliteit niet voor hem onder doet. Ik bedoel de heer Lucassen, die zich dan wel mag uitputten in spijtbetuigingen over het verzwijgen van een verleden waarvoor een Marokkaan het land zou moeten worden uitgezet, maar die ondertussen zich uit alle macht vastklemt aan zijn Kamerzetel en niet te bewegen is die ten bate van de ‘partij’ op te geven. Wilders kan daar elk sausje over gieten dat hij verkiest, maar het naakte feit blijft, dat hij dit partijtje politiek armworstelen heeft verloren. 

Hij kan dat ook niet wegwuiven of verbergen onder verontschuldigingen “aan de kiezer en aan de hele Tweede Kamer als vertegenwoordiger van het Nederlandse volk'' of door te verklaren: ”Ook de PVV heeft fouten gemaakt en ik en niemand anders ben daarvoor verantwoordelijk. Door spectaculaire groei van onze partij hebben wij verzuimd afdoende antecedentenonderzoek te doen.'' Hoezo ‘groei van onze partij’?  Hier gebruikt ons eigen Zonnekoninkje weer het majesteitsmeervoud; hij was de partij en is de partij en er is geen lid bijgekomen, want daarmee haal je die verfoeide democratie in huis. En hij heeft echt niet verzuimd antecedentenonderzoek te doen. Hij heeft alleen de verkeerde criteria aangelegd; het vermogen om de Leider na te praten was voldoende om schoonheidsfoutjes uit het verleden over het hoofd te zien. Evengoed blijft het opvallend, dat zijn verkondiging juist zulke discipelen lijkt aan te trekken. 

Wilders stelde verder dat de kwestie niet de stabiliteit van het kabinet raakt, maar alleen zijn partij: ”Wij betalen er de prijs voor. Het is niet anders, we zullen er lessen uit trekken.'' (Weer dat majesteitsmeervoud!)
Dat lessen trekken mag dan wel heel snel gebeuren, want de kans is levensgroot dat hij door deze kwesties tegelijkertijd de greep op zijn fractie en op het kabinet Rutte verliest. Van nu aan zal hij bezig zijn om zijn mensen binnen de boot te houden en daarvoor zal hij allerlei concessies moeten doen. Niemand hoeft luidkeels te dreigen, maar elke keer als iemand zijn zin niet krijgt bestaat het gevaar dat hij of zij laat merken dat afscheiden ook een optie is. Zelfs het dufste fractielid beseft nu toch wel, dat de Grote Elitedoder zo graag bij de elite hoort, dat hij bereid is zijn principes ervoor overboord te zetten. We moeten zelfs uitkijken, dat het geen rage gaat worden om jezelf via de PVV in een vertegenwoordigend lichaam te laten kiezen om vervolgens, net als het grote voorbeeld, je vleugels uit te slaan als zpzp-er [i]. Het is de goedkoopste manier om je aan te sluiten bij de ‘elite’ en het ergste wat je daarbij kan overkomen is een gedwongen noodlanding à la Verdonk en een politieke werkloosheidsuitkering. Ondertussen moet het voor veel PVV-stemmers toch wel een openbaring zijn dat Wilders’ principes op het gebied van zero tolerance en lik-op-stuk zo buigzaam zijn. 

Koningin Elisabeth van Groot Brittannië had het in 1992 in een toespraak voor de Guildhall ter gelegenheid van haar 40-jarig regeringsjubileum over een ‘annus horribilis’ (verschrikkelijk jaar) voor haar en het koninklijk huis, maar als  Wilders ooit het 40-jarig jubileum van zijn optreden als zpzp-er gaat  opleuken met een toespraak, kan hij verwijzen naar week 46 van 2010 als zijn ‘hebdomas horribilis’ (verschrikkelijke week).  Nauwelijks had hij de ene affaire van seksuele misdragingen en buurtintimidatie gladgestreken of de volgende diende zich alweer aan; sportgeweld, telecommisleiding cum oplichting met een seksueel tintje, op de hielen gevolgd door een schoolmeester die zich uitgaf voor een schooldirecteur, een andere die tijdens een discussie een ambtenaar een kopstoot zou hebben gegeven, of op zijn minst klappen, volgens beelden die boven water zouden zijn gekomen en tenslotte nog een regelrechte aanslag: Hero Brinkman die een notitie over ‘democratisering van de partij’ op de fractietafel heeft gelegd. Echt een gebaar van een ondankbare rat, nadat Wilders hem zo had gematst in de Nieuwspoort drankaffaire. Julius Caesar kan zich niet gekwetster hebben gevoeld, toen ook Brutus hem een mes tussen de ribben stak. 

En, als we toch bezig zijn klassieke vergelijkingen te zoeken voor deze calamiteuze periode in het leven van een zpzp-er… wat zou u denken van Job in het gelijknamige Bijbelboek?  Bij hem zaten de boodschappers van rampzalige gebeurtenissen elkaar ook op de hielen tot hij alles verloren had. Dat is dan wel het enige punt van vergelijking want zoals Job was er niemand op aarde: ‘hij is rechtschapen en onberispelijk, hij heeft ontzag voor God en mijdt het kwaad’. Een persoonsbeschrijving die ik zou aarzelen op Wilders toe te passen.

Kijk eens de andere kant op, sufferd!
De Turkse regering, bij monde van minister voor Europese Zaken, Egemen Bagis, is bezorgd over de groeiende islamofobie in West-Europa. Volgens de minister die sprak op een conferentie in Brussel over godsdienstvrijheid in Turkije is het “ironisch dat dit juist toeneemt in landen die tot het hart van de Europese Unie behoren”.
Bagis, die namens zijn land de belangrijkste onderhandelaar voor de toetreding tot de EU is, erkent dat de godsdienstvrijheid in Turkije nog niet perfect is (over eufemismen gesproken!), maar speelt de bal terug naar de Europese kant van het speelveld. Volgens hem maakt Turkije steeds meer vorderingen, terwijl in de Europese landen een tegengestelde beweging wordt waargenomen. “We volgen bezorgd de gestaag groeiende vijandigheden tegen moslims in Europa. We constateren een toenemende islamofobie.” 

Hij heeft gelijk dat er sprake is van een toenemende vrees voor de islam en dat dit juist in de kernlanden van de EU het geval is en ook dat dit betreurenswaardig is. Maar hij heeft ongelijk om dit af te zetten tegen de verbeterde godsdienstvrijheid in Turkije. Het tempo waarin dat gebeurt wordt met gemak verbeterd door het tempo waarin de eerste de beste gletsjer zich beweegt. Bovendien gaat het niet alleen over godsdienstvrijheid, maar ook om de onderdrukking van andere minderheden.
Dat de angst voor de islam juist het sterkst is in de landen die tot de oprichters van de Europese gemeenschap behoren, noemde Bagis ironisch. Misschien is dat niet ironisch, maar vrij logisch, omdat dit grotendeels de landen zijn die ten koste van veel offers de islam in de vorm van het Ottomaanse rijk buiten de deur hebben weten te houden en in diezelfde periode gebouwd hebben aan vrije, democratische samenlevingen, met een zeker respect voor minderheden. Diezelfde staten hebben zich ook ruim veertig jaren verzet tegen de komst van een andere, onderdrukkende ideologie uit het Oosten. In diezelfde samenlevingen heeft men een tijdlang gedacht dat de islam een godsdienst als de andere was, die in de praktijk (ondanks tegenstellingen) heel goed in één land kunnen samenleven. Maar zo langzamerhand heeft de indruk postgevat, dat de islam zich net een tikkeltje meer voelt en daarom geroepen de wereld aan zich te onderwerpen. 

Nu ben ik persoonlijk van mening dat vrije democratische samenlevingen zich niet door angst hoeven te laten regeren, zolang ze iedereen die daarop inbreuk probeert te maken maar in toom houden. Tegelijk is het duidelijk dat juist in vrije democratische samenlevingen onberedeneerde angsten als bosbranden om zich heen kunnen grijpen. Maar dat deze angst voor de islam niet helemaal onberedeneerd is, zou elke Turkse minister kunnen weten als hij eens over zijn schouder naar het Oosten keek, waar de islam domineert in het religieuze en politieke leven. Hij is toch niet serieus van mening dat wij niets te vrezen hebben van de retoriek van typetjes als Bin-Laden met zijn moordlustige volgelingen, of van Ahmedinejad (een goede Turkse relatie) die zo nodig atoomwapens moet hebben, of van de export van anti-blasfemiewetten zoals in Pakistan, of van Talibanachtige zendelingen die schoolgaande meisjes met zuur behandelen om ze de lust voor het verwerven van kennis af te leren, of de Saoedische wahabieten gespitst op de verbreiding van hun vrouwen- en hypocriete homofobie, gefinancierd door onze aankopen bij de benzinepomp, of van de Hezbollah en Hamas fanatici met genocidale aspiraties? 

Is het echt “een verkeerd beeld van de islam”, dat volgens minister Bagis heerst in Europa, en waardoor de import van een kleine 80 miljoen islamieten in de EU wordt geblokkeerd? Als Turkije werkelijk belang erbij heeft om in de EU opgenomen te worden, moet ze niet naar het Westen kijken, maar naar het Oosten. Daar ligt de blokkade en Turkije zou zichzelf geen betere dienst kunnen bewijzen dan daar op alle fronten tegen op te treden tegen de islamocraten; bijvoorbeeld door voortdurend en luidkeels op te treden tegen de onvrijheden die daar schering en inslag zijn. Maar misschien hebben ze daar geen schepen genoeg voor. Tussen de bedrijven door zou het dan ook helpen als ze aan de onderdrukkende situatie in het eigen land een einde zouden maken. Zolang dat niet het geval is moet hij niet verwachten met open armen in de EU te worden binnengehaald. 

Toch, zoals het GPV-Kamerlid Piet Jongeling al jaren geleden aangaf: ‘andermans vuil kan nooit mijn zeep zijn’. Islamofobie in ons land (om maar dicht bij huis te beginnen) is geen redelijke of gepaste houding tegenover de islamieten in ons midden. Met geweld kunnen we ze misschien wel onderdrukken, maar liefde en rechtszekerheid zijn betere wapens om ze ervan te overtuigen dat onze maatschappij hen heel wat meer te bieden heeft dan die halvemaanzieke fanatici in het Midden-Oosten.

Exit Burlesconi? [ii]
Het leven van regeringsleiders is hard. Hoe hard, kunt u zien aan bijgaande foto van Berlusconi en enkele collega’s op de G-20. Berlusconi staat met zijn houten kop stijf in het midden en de andere regeringsleiders, die niet met deze meisjesgek geassocieerd willen worden proberen zover mogelijk bij hem vandaan te blijven, zonder uit de foto te vallen. 

Dat Berlusconi zelf in Italië nog niet uit de foto is gevallen komt alleen omdat men eerst nog een paar wetten door het parlement wil jagen, voor men zijn stekker eruit trekt. 

Volgens de media is zijn populariteit op een dieptepunt gekomen. Dat verbaast me niet, maar wat me wel verbaast is, dat dit dieptepunt nog altijd op 37% ligt. Stelt u zich de percentages eens voor als Balkenende of Rutte zich zouden gedragen als Berlusconi, die denkt dat alles te koop is en zijn ontspanning voor de veeleisende staatstaken zoekt in dinerpartijtjes (in Italië bunga-bunga party’s genoemd), die na het toetje vaak in orgiën zouden ontaarden. In ons land kunnen belangrijke politici gemakkelijk vergelijkbare percentages halen zonder over te gaan tot de kolderieke, lachwekkende en potsierlijke capriolen waarin Berlusconi grossiert.
Italianen worden vaak geprezen, onder meer om hun stijl, beschaving en goede smaak. Daar zou je niet gauw opgekomen zijn als je naar hun smaak in politici kijkt. Misschien is er toch minder veranderd na de val van de Romeinse Republiek dan we wel eens geneigd zijn te denken. 

Jelte Huizenga
ChristenUnie raadslid 2006-2010 

[i]  Zpzp-er = zelfstandig politicus zonder partij

[ii] Om te voorkomen dat u mij ten onrechte verdenkt van het uitvinden van zulke mooie woordspelingen, moet ik u bekennen dat ik de Engelse vorm die ik aantrof in de Economist heb vernederlandst.