’t is toch wrang voor Weernekers,  
dat hij wordt opgehangen met het touw dat hij zelf heeft gevlochten en aangeleverd. Zoals u misschien weet zijn de gemeente, woningcorporaties en de buurtbewoners druk doende van de Wierden weer een aantrekkelijke woonomgeving te maken. Naarmate dit proces vorderde begon de supermarkt aan de Oldewierde steeds meer uit de toon te vallen en de buurtbewoners vonden dat daar iets aan moest gebeuren. Toen Weernekers dat niet wilde doen, boden ze hem aan als buurt zelf de buitenkant van het pand op te knappen. Ook dit aanbod wees Weernekers af, maar hij vond het een goed idee als de bewonerscommissie De Wierden een brief aan de gemeente zou schrijven over hun onvrede met de staat van zijn pand en een oproep zou doen voor een goede, moderne supermarkt.
Deze methode gebruikt Weernekers wel vaker: schakel de buurt in om jouw zakelijke doelstellingen te bereiken. Toen hij enkele jaren geleden probeerde de gemeente te verleiden hem een supermarkt te laten bouwen, deelde hij een enquête uit in de supermarkt aan de Oldewierde die bij inlevering een kortingsbon opleverde. Om het invullen van het vragenformulier gemakkelijker te maken, was maar één antwoord mogelijk: vóór de bouw van een grote supermarkt in de groenstrook aan de Westerdreef/ Bosgouw. Die kortingsbon was dus snel te verdienen. Voor hetzelfde doel probeerde hij ook de bewoners van de Gouwen voor zijn karretje te spannen. Hij zorgde er eerst voor dat hun buurtsuper in de Brongouw gesloten werd en dat er geen nieuw winkel in dat pand zou komen (het staat nu bijna vier leeg) en zette toen een enquête onder de bewoners van de Gouwen uit, die hem ook moest steunen in zijn onderhandelingen met de gemeente. Het leverde allemaal niet het gewenste resultaat op en dan moet je het natuurlijk op een andere manier proberen.

Ik kan me daar iets bij voorstellen: “Misschien willen ze me uit medelijden wel iets anders laten bouwen. Hoe pak ik dat aan? Zou ‘geplande verloedering’ iets voor me kunnen betekenen? Nou…, dat zou wel eens heel effectief kunnen zijn in een wijk die druk bezig is zichzelf op te knappen en opnieuw uit te vinden. Bovendien, het kost niets extra, maar ik verdien zelfs op de onderhoudskosten. Een echte win-win strategie dus. Doen!’ 

Dat was goed gezien! De verpauperingsformule is zo’n succes dat niet alleen de omwonenden ertegen te hoop lopen, maar dat ook AH zijn goede naam niet meer (formeel) aan deze winkel wil verbinden. Hoewel de cartoon van Maarten Wolterink misschien de mentaliteit van Weernekers treffend weergeeft, is dit niet het geval met het uiterlijk van het bewuste pand. Zoals u kunt zien op bijgaande foto is er geen sprake van dat er nog AH-vlaggen uithangen of AH-posters zijn opgehangen. De posters zijn puur Weernekers, even afgezien van de minuscule waarschuwing onderaan, dat kortingen allen op vertoon van de AH-bonuskaart worden gegeven. Dat het pand nog min of meer AH-blauw is, valt natuurlijk niet te vermijden, zolang Cees Weernekers zelf niet bereid is de verfkwast te hanteren, of dat door de buurtbewoners te laten doen.

Maar, als maatschappelijk ondernemer was Weernekers graag bereid de bewonerscommissie te ondersteunen in hun poging het medelijden van de gemeente op te wekken voor die arme Weernekers, die handel moet drijven in een pand dat, volgens mevrouw Anke Weernekers, al verouderd was toen zij het betrokken in 1994, en waarvan zij wel weet dat het nu (nog altijd) niet voldoet aan de eisen van de tijd. Het moet toch een hele teleurstelling zijn voor een ondernemer dat zijn pand zichzelf niet vernieuwt, zonder kosten voor de eigenaar. Haar teleurstelling klinkt ook door als ze opmerkt: ‘We zijn niet voor niets al jaren bezig om iets met het pand te doen, maar het is de gemeente die ons daar geen groen licht voor geeft’. Die vermaledijde gemeente toch! Die schijnt maar niet te snappen dat wat goed is voor Weernekers, ook goed is voor Almere. Vandaar de verzuchting op de website van de Holding: ‘Een ondernemer is afhankelijk van de medewerking van de politiek. Deze belangen lopen niet altijd parallel.’

Tussen haakjes; wat zou ze bedoelen met ‘iets met het pand te doen’? Zou de gemeente dwars liggen als ze daar een echte, bij-de-tijdse supermarkt van wil maken? Lijkt me onwaarschijnlijk. Maar ze zegt ook niet dat ze iets ‘aan’ het pand wil doen, maar ‘met’… dus er een andere bestemming aan geven. Echt, Weernekers is niet zomaar een kruidenier, hij is een strategisch opererende kruidenier (zeg maar een Napoleon onder de kruideniers) die zijn doelen probeert te bereiken door overmacht in te zetten op de juiste punten. 

Goed dus. Royaal als hij is, stelde Weernekers zijn pand beschikbaar aan de bewonerscommissie om daar adhesiebetuigingen te verzamelen voor hun brief aan de gemeente, waarin de commissie, kort samengevat, aangeeft: ‘De huidige supermarkt aan De Oldewierde is een aanfluiting voor de wijk. Het gebouw ziet er niet uit en het is geen volwaardige supermarkt. Dit kan niet nog eens vijf jaar duren. We zijn het zat!’
Nu weet ik het niet zeker, maar dat laatste zinnetje kon wel eens uit de koker van Weernekers zelf komen, die voor dit probleem wel een tussenoplossing achter de hand heeft. En zo onvolwaardig lijkt deze verpauperde supermarkt nu ook weer niet, als hij in 2009 nog finalist was in de AH-competitie ‘Next Top-Shop 2008, in de categorie franchise sterkste groei’, waarvan de oorkonde op de foto, trots aan de wand achter de kassa prijkt. 

En, zowaar, Weernekers’ win-win strategie heeft gewerkt! De gemeente heeft medelijden met hem gekregen en bouwinspecteurs gestuurd die hem precies hebben verteld wat hij moet doen om zijn winstgevende pand in goede staat te brengen. Het is wel een beetje vervelend dat dit binnen een bepaalde termijn moet worden afgehandeld en dat hij er niet mee mag wachten tot over vijf jaren. Aan de andere kant denk ik niet dat de buurtbewoners zich al rijk moeten rekenen, want ervaringen met Weernekers uit het verleden zijn een redelijke garantie voor de toekomst, dat hij via juridische chicanes zal proberen de handhaving door de gemeente te blokkeren of zodanig te vertragen, dat deze bewonerscommissie de opwaardering van zijn voormalige AH-franchise niet meer zal meemaken. 

Geert Wilders heeft een nieuwe pr-man
en hij heet Mahmoud Ahmedinejad. Deze nieuwe medewerker zorgt ervoor dat de standpunten van Wilders op een slinkse manier, maar doeltreffend onder de aandacht worden gebracht in de VN. Vorig jaar had ik er al zo’n vermoeden van toen ik hoorde wat Mahmoud in de VN te vertellen had over Israël en Gaza en ik heb het hele jaar intensief gezocht of ik bewijzen kon vinden voor mijn vermoeden dat Mahmoed en Geert twee handen op een buik waren en onder een hoedje speelden. Maar dat is nog niet zo gemakkelijk, want de heren spelen hun kaarten wel heel dicht bij de borst. Desondanks is er deze keer voor mij geen twijfel meer mogelijk, nu hij heeft gezegd: dat “onderdelen van de Amerikaanse regering de aanval (op het WTC) in scène hebben gezet om de kwakkelende economie te stimuleren en de greep op het Midden- Oosten te vergroten, om zo het zionistische regime in Israël te redden’’. Er is niemand die mij wijs kan maken, dat een of andere ayatollah hem deze uitspraak heeft ingefluisterd als de aangewezen manier om wereldwijd de aantrekkelijke kanten van de islam en islamitische politiek onder de aandacht te brengen. Daar moet iets (of iemand) achter zitten en voor mij is het zonneklaar wie dat is: Wilders natuurlijk. Een geweldige publiciteitscoup, Geert! Proficiat! 

Vorige week vertelde ik, dat ik op basis van gebeurtenissen in de PVV-fractie de kans niet onmogelijk achtte dat hier sprake was van een ontluikende partijdemocratie. Ik heb er een hekel aan om te zeggen dat ik me wel eens vergist kon hebben, maar ik ontkom er nauwelijks aan als ik in het Nederlands Dagblad van zaterdag 25 september een uitgebreid interview lees met Martin Bosma. Hij is al zes jaar de rechterhand van Geert Wilders als fractiesecretaris en chief whip die de andere fractieleden in het gareel moet houden. Deze centrale figuur is faliekant tegen democratisering van de PVV. Hij ziet niets in het pleidooi van fractielid Hero Brinkman om een ledenstructuur in te voeren. De huidige partijvorm bespaart een hoop gedoe volgens de fractiesecretaris en daarmee is hij veel stelliger dan Wilders, oprichter en enig lid van de PVV, die eerder zei “geen principiële bezwaren’’ te hebben tegen een ledenstructuur. We zullen het dus nog maar even aankijken. 

Afgezien van deze opvatting zei hij nog iets dat me intrigeerde: “Wij zijn volkse dissidenten die het opnemen tegen de multiculturele elite. Andere partijen reageren steeds op dat nieuwe verhaal. We hoeven eigenlijk nauwelijks campagne te voeren. Dat doen onze tegenstanders al voor ons door de PVV voortdurend aan te vallen” en, als Wilders de islam ter sprake brengt: “het licht gaat aan in het kippenhok en iedereen begint te kakelen.” Voor mijn gevoel sloot dit perfect aan bij de column van Wim Dekker op de volgende pagina van het ND, waarin hij Wilders vergelijkt met de onruststoker Cassius Catastrofus, die door Julius Caesar wordt ingezet om de eenheid en saamhorigheid te doorbreken onder de Galliërs in het enige dorp dat zich nog tegen de Romeinen verzet. Kortweg komt het erop neer dat Wilders, net als de Intrigant in de Asterixserie erin slaagt de hele samenleving tot op het bot te verdelen. Ik wilde wel dat ik zelf op deze vergelijking was gekomen, maar raad u desondanks aan het artikel voor u zelf te lezen, want het is heel verhelderend over de manier waarop Wilders te werk gaat. 

Jelte Huizenga
ChristenUnie raadslid 2006-2010