Piketpaaltjes (40)
dinsdag 12 juni 2007 10:12
Een evenement, - In het huwelijksbootje ga je niet nat.
Een
evenement
was het
natuurlijk wel toen Koningin Beatrix de nieuwe schouwburg annex CKV
kwam openen. Ruim voor de tijd waarop we verwacht werden stonden al
groepen genodigden op het plein voor de schouwburg door hun kleren
te zweten. Binnen had blijkbaar de klimaatbeheersing goed haar werk
gedaan want daar viel te leven, zonde dat je in ruil meteen een
aanzet voor een longontsteking kreeg.
De
officiële openingshandeling die door hare majesteit verricht
werd onthulde een grote plaat met inscriptie die in de buurt van de
ingang in de vloer zal worden gemetseld. De directeur van de
schouwburg liet de tekst projecteren op de videoschermen en
vertelde erbij dat het een vers in haiku-vorm was, waarschijnlijk
omdat het gebouw de kunstzinnige expressie is van een Japanse
architect. Technisch gezien klopte het wel wat hij zei, maar de
tekst zelf kwam bij mij over als een reclame voor
energiebedrijven.
De
scène uit de productie Laad Los die vervolgens
gespeeld werd, sprak me wel aan. Vanaf de plaats waar wij zaten
leek het platform waarop geacteerd werd op het beroemde schilderij
van Géricault, het vlot van de Medusa, dat vanaf
een golftop naar je toe leek te glijden. De muziek die het meisje
in het rode jurkje uit haar accordeon wist te wringen, riep zelfs
nostalgische herinneringen op.
Terwijl de
koningin een rondleiding kreeg door de Kunstlinie werden de overige
gasten in de grote hal voorzien van versnaperingen. De staat van
mijn gehoor maakt dat ik slecht kan converseren in ruimtes met veel
achtergrondgeluid en in die situaties beperk ik me dus vooral tot
het om me heen kijken. Deze keer deed ik dat met wat extra
belangstelling, want ik realiseerde me ineens, dat dit
waarschijnlijk de mensen waren die ook zullen worden uitgenodigd
voor het Grote Virtuele Stadsfondsdiner[1]
op eerste Kerstdag. Dat wordt natuurlijk een echt gezellige boel,
maar het heeft wel één nadeel: je ziet je
tafelgenoten niet. Vandaar.
Ik stond wat
te mijmeren boven een glas rode wijn over de manier waarop de
manifestatie van het koningschap met de tijd verandert, toen de
Koningin zich weer bij het publiek in de hal voegde en sommige
aanwezigen aan haar werden voorgesteld of door haarzelf werden
aangesproken. Ik bedacht dat vroeger, toen mannen en vrouwen hun
hoofd nog met hoeden dekten, een vorst(in) zich kon onderscheiden
door bij formele gelegenheden een kroon te dragen. Nu bijna niemand
meer een hoed heeft, laat staan draagt, is de hoed in status
verhoogd en een symbool van koninklijke waardigheid geworden.
Vandaar dat er ook maar twee te zien waren deze
middag.
Zelf heb ik
Hare Majesteit alleen maar op afstand gezien. Ik vond dat jammer.
Ze keek wel even mijn richting uit, maar ik geloof niet dat ze mij
herkende van de vorige keer dat we elkaar ontmoet hadden. Misschien
zijn haar ogen iets minder geworden of kwam het omdat ik een ander
pak aan had dan twintig jaar geleden. Als compensatie heb ik
bij haar vertrek, buiten op het plein, met de heer Jos Joosse,
destijds voorzitter van de VBA, herinneringen aan dat eerdere
bezoek opgehaald.
In het
huwelijksbootje ga je niet nat.
Als je bij
wil blijven kun je beter lezen dan schrijven. Dat werd mij weer
eens voorgehouden toen ik een stapeltje achterstallige weekbladen
doornam na het schrijven van de piketpaaltjes van vorige week.
Daarin had ik geopperd, dat een behoorlijk deel van de
huidige armoedeproblemen in ons land veroorzaakt worden door de
libertijnse wetgeving op het gebied van echtscheiding.
In de
Economist van 26 mei jongstleden trof ik namelijk een
artikel aan, getiteld The frayed knot, dat in een drietal
pagina’s de economische effecten van de huwelijks- en
echtscheidingscultuur in de Verenigde Staten schetste. Omdat
de lengte het niet mogelijk maakt veel te citeren uit het
artikel[2],
haal ik er alleen wat krenten uit; bijvoorbeeld: Kay Hymowitz van
het Manhattan Institute beweert dat de huwelijkskloof de
belangrijkste oorzaak is van de beruchte en toenemende ongelijkheid
in de VS. Kinderen uit de middengroepen die opgroeien met twee
biologische ouders worden ‘gesocialiseerd voor succes’.
Ze doen het beter op school, krijgen betere banen en krijgen zelf
ook intacte gezinnen. Kinderen van alleenstaande ouders of uit
gebroken gezinnen doen het slechter op school, krijgen slechtere
banen en krijgen buitenechtelijke kinderen. Dit maakt het
waarschijnlijker dat wie geboren wordt aan de top of onderaan, zal
blijven hangen waar hij geboren is.
Een eindje
verderop staat een uitspraak dat mensen die trouwen op basis van
het beginsel ‘tot de dood ons
scheidt’ gemiddeld vier keer zo rijk eindigen als
degenen die nooit trouwen, voor welk fenomeen vervolgens een aantal
verklaringen worden gegeven.
Nog weer een
ander onderzoek concludeert dat, als het zwarte familieleven niet
was ingestort tussen 1960 en 1998 de armoede onder zwarte kinderen
28,4% zou hebben bedragen, in plaats van 45,6% en als blanke
families gebleven waren zoals in 1960, de armoede onder blanke
kinderen 11,4% zou hebben bedragen in plaats van
15,4%.
Als u nu
mocht denken dat samenwonen dan wel dezelfde voordelen zal
geven als een ‘echt’ huwelijk, staat u ook een
teleurstelling te wachten. Gemiddeld doen de kinderen uit deze
relaties het slechter op elke maatstaf die je kunt aanleggen. De
belangrijkste oorzaak is dat zulke relaties minder stabiel zijn dan
een huwelijk; in de VS duren ze gemiddeld ongeveer twee jaren. De
helft van zulke relaties eindigt wel in een huwelijk, maar als je
vóór het huwelijk hebt samengewoond, is de kans dat
je gaat scheiden veel groter.
Om dus maar
even het thema van het vorige piketpaaltje weer op te pakken; de
kans dat de armoede in Nederland ook in belangrijke mate afhangt
van onze echtscheidingspraktijken is dus beslist niet denkbeeldig.
Dan is het is dus hardvochtig mensen die je door je voorbeeld of je
politieke stelling name eerst gestimuleerd hebt in deze val te
trappen, vervolgens aan hun lot over te laten en, to add insult
to injury, daarvoor het excuus te gebruiken dat ze
anders onvoldoende gestimuleerd worden te gaan werken.
Eigenlijk
verwacht ik nu dat partijen die de economie een warm hart toedragen
in hun politieke denken, nu onmiddellijk rechtsomkeert zullen maken
en het huwelijk natiebreed zullen gaan aanprijzen en
bevorderen.
Weliswaar
niet omdat ze erkennen dat dit op bijbelse gronden nu eenmaal past
bij de mens[3],
maar vanwege keiharde economische motieven.
Deze week is
collega Vincent van der Velde in het huwelijksbootje gestapt en ik
feliciteer hem van harte, niet alleen omdat zijn hartenwens is
vervuld, maar ook omdat hij een verstandige economische keuze heeft
gemaakt. Ik kan hem alleen maar toewensen: zorg dat die
huwelijksboot in goede staat blijft, dan eindig je niet op het
vlot van de Medusa.
Jelte
Huizenga (de e is wel essentieel)