Piketpaaltjes (40)

Jelte Huizengadinsdag 12 juni 2007 10:12

Een evenement, - In het huwelijksbootje ga je niet nat.

Een evenement
was het natuurlijk wel toen Koningin Beatrix de nieuwe schouwburg annex CKV kwam openen. Ruim voor de tijd waarop we verwacht werden stonden al groepen genodigden op het plein voor de schouwburg door hun kleren te zweten. Binnen had blijkbaar de klimaatbeheersing goed haar werk gedaan want daar viel te leven, zonde dat je in ruil meteen een aanzet voor een longontsteking kreeg.
 
De officiële openingshandeling die door hare majesteit verricht werd onthulde een grote plaat met inscriptie die in de buurt van de ingang in de vloer zal worden gemetseld. De directeur van de schouwburg liet de tekst projecteren op de videoschermen en vertelde erbij dat het een vers in haiku-vorm was, waarschijnlijk omdat het gebouw de kunstzinnige expressie is van een Japanse architect. Technisch gezien klopte het wel wat hij zei, maar de tekst zelf kwam bij mij over als een reclame voor energiebedrijven.

 
De scène uit de productie Laad Los die vervolgens gespeeld werd, sprak me wel aan. Vanaf de plaats waar wij zaten leek het platform waarop geacteerd werd op het beroemde schilderij van Géricault, het vlot van de Medusa, dat vanaf een golftop naar je toe leek te glijden. De muziek die het meisje in het rode jurkje uit haar accordeon wist te wringen, riep zelfs nostalgische herinneringen op.
 
Terwijl de koningin een rondleiding kreeg door de Kunstlinie werden de overige gasten in de grote hal voorzien van versnaperingen. De staat van mijn gehoor maakt dat ik slecht kan converseren in ruimtes met veel achtergrondgeluid en in die situaties beperk ik me dus vooral tot het om me heen kijken. Deze keer deed ik dat met wat extra belangstelling, want ik realiseerde me ineens, dat dit waarschijnlijk de mensen waren die ook zullen worden uitgenodigd voor het Grote Virtuele Stadsfondsdiner[1] op eerste Kerstdag. Dat wordt natuurlijk een echt gezellige boel, maar het heeft wel één nadeel: je ziet je tafelgenoten niet. Vandaar.
 
Ik stond wat te mijmeren boven een glas rode wijn over de manier waarop de manifestatie van het koningschap met de tijd verandert, toen de Koningin zich weer bij het publiek in de hal voegde en sommige aanwezigen aan haar werden voorgesteld of door haarzelf werden aangesproken. Ik bedacht dat vroeger, toen mannen en vrouwen hun hoofd nog met hoeden dekten, een vorst(in) zich kon onderscheiden door bij formele gelegenheden een kroon te dragen. Nu bijna niemand meer een hoed heeft, laat staan draagt, is de hoed in status verhoogd en een symbool van koninklijke waardigheid geworden. Vandaar dat er ook maar twee te zien waren deze middag.
 
Zelf heb ik Hare Majesteit alleen maar op afstand gezien. Ik vond dat jammer. Ze keek wel even mijn richting uit, maar ik geloof niet dat ze mij herkende van de vorige keer dat we elkaar ontmoet hadden. Misschien zijn haar ogen iets minder geworden of kwam het omdat ik een ander pak aan had dan twintig jaar geleden.  Als compensatie heb ik bij haar vertrek, buiten op het plein, met de heer Jos Joosse, destijds voorzitter van de VBA, herinneringen aan dat eerdere bezoek opgehaald.
 
In het huwelijksbootje ga je niet nat.
 
Als je bij wil blijven kun je beter lezen dan schrijven. Dat werd mij weer eens voorgehouden toen ik een stapeltje achterstallige weekbladen doornam na het schrijven van de piketpaaltjes van vorige week. Daarin had ik  geopperd, dat een behoorlijk deel van de huidige armoedeproblemen in ons land veroorzaakt worden door de libertijnse wetgeving op het gebied van echtscheiding.  
 
In de Economist van 26 mei jongstleden trof ik namelijk een artikel aan, getiteld The frayed knot, dat in een drietal pagina’s de economische effecten van de huwelijks- en echtscheidingscultuur in de Verenigde Staten schetste. Omdat de lengte het niet mogelijk maakt veel te citeren uit het artikel[2], haal ik er alleen wat krenten uit; bijvoorbeeld: Kay Hymowitz van het Manhattan Institute beweert dat de huwelijkskloof de belangrijkste oorzaak is van de beruchte en toenemende ongelijkheid in de VS. Kinderen uit de middengroepen die opgroeien met twee biologische ouders worden ‘gesocialiseerd voor succes’. Ze doen het beter op school, krijgen betere banen en krijgen zelf ook intacte gezinnen. Kinderen van alleenstaande ouders of uit gebroken gezinnen doen het slechter op school, krijgen slechtere banen en krijgen buitenechtelijke kinderen. Dit maakt het waarschijnlijker dat wie geboren wordt aan de top of onderaan, zal blijven hangen waar hij geboren is.
 
Een eindje verderop staat een uitspraak dat mensen die trouwen op basis van het beginsel ‘tot de dood ons scheidt’ gemiddeld vier keer zo rijk eindigen als degenen die nooit trouwen, voor welk fenomeen vervolgens een aantal verklaringen worden gegeven.
 
Nog weer een ander onderzoek concludeert dat, als het zwarte familieleven niet was ingestort tussen 1960 en 1998 de armoede onder zwarte kinderen 28,4% zou hebben bedragen, in plaats van 45,6% en als blanke families gebleven waren zoals in 1960, de armoede onder blanke kinderen 11,4% zou hebben bedragen in plaats van 15,4%.
 
Als u nu mocht  denken dat samenwonen dan wel dezelfde voordelen zal geven als een ‘echt’ huwelijk, staat u ook een teleurstelling te wachten. Gemiddeld doen de kinderen uit deze relaties het slechter op elke maatstaf die je kunt aanleggen. De belangrijkste oorzaak is dat zulke relaties minder stabiel zijn dan een huwelijk; in de VS duren ze gemiddeld ongeveer twee jaren. De helft van zulke relaties eindigt wel in een huwelijk, maar als je vóór het huwelijk hebt samengewoond, is de kans dat je gaat scheiden veel groter.
 
Om dus maar even het thema van het vorige piketpaaltje weer op te pakken; de kans dat de armoede in Nederland ook in belangrijke mate afhangt van onze echtscheidingspraktijken is dus beslist niet denkbeeldig. Dan is het is dus hardvochtig mensen die je door je voorbeeld of je politieke stelling name eerst gestimuleerd hebt in deze val te trappen, vervolgens aan hun lot over te laten en, to add insult to injury,  daarvoor het excuus te gebruiken dat ze anders onvoldoende gestimuleerd worden te gaan werken.
 
Eigenlijk verwacht ik nu dat partijen die de economie een warm hart toedragen in hun politieke denken, nu onmiddellijk rechtsomkeert zullen maken en het huwelijk natiebreed zullen gaan aanprijzen en bevorderen.
Weliswaar niet omdat ze erkennen dat dit op bijbelse gronden nu eenmaal past bij de mens[3], maar vanwege keiharde economische motieven.
 
Deze week is collega Vincent van der Velde in het huwelijksbootje gestapt en ik feliciteer hem van harte, niet alleen omdat zijn hartenwens is vervuld, maar ook omdat hij een verstandige economische keuze heeft gemaakt. Ik kan hem alleen maar toewensen: zorg dat die huwelijksboot in goede staat blijft, dan eindig je niet op het vlot van de Medusa.
 
Jelte Huizenga  (de e is wel essentieel)
 


[1] Zie piketpaaltjes (35)
[2] Als iemand het hele artikel wil lezen zal ik dat op verzoek graag toe mailen.
[3] We kunnen nu eenmaal niet alles van ze vragen

« Terug

Archief > 2007 > juni

Geen berichten gevonden